zaterdag 20 december 2008

finale Ab - Wim

Als ik op zondag naar Sudio Sport kijk, wil ik altijd van te voren de uitslagen weten. Je geniet dan veel meer van de schijnbewegingen, de slimme passjes en de manier waarop de doelpunten tot stand komen: de uitslag doet niet ter zake, het gaat om de schoonheid van het spel.
Ook bij andere televisiesporten kijk ik puur naar overeenkomsten en verschillen tussen de deelnemers zelf, de lichaamstaal, de uitvoering en de emotie. De Olympische finale van de 100 meter (mannen) is voor mij wat dat betreft het absolute hoogtepunt. Het liefst zie ik alleen de herhalingen: slow motion, verschillende camerastandpunten, close-ups met vertrokken gezichten, de onzekerheid van de winnaar die vlak voor de streep nog even naar opzij kijkt, de ontlading en de teleurstelling.
Bij het golfen en het schaken, twee sporten die ik allebei een warm hart toe draag, streef ik naar dezelfde instelling. Niet de uitslag is belangrijk, maar de manier waarop. Problemen creëren en elegantweer oplossen, proberen dicht bij de essentie van het spel te komen. En vooral genieten van de schoonheid, óók als het je tegenstander is die het wonder verricht. Meestal lukt me dat wel.
Donderdagavond in de Minnaar liep mijn levenshouding een klein deukje op. Was het de omgeving? De finaleplaats? Achter het bord ontdekte ik plotseling het duiveltje in mij dat stiekem tóch wou winnen, de manier waarop was ineens totaal onbelangrijk.
Mijn morele wankelmoedigheid werd vakkundig afgestraft door Wim, die nota bene met zwart speelde. Hij bleef spelen zoals hij altijd speelt. Van harte, Wim, het is je gegund!

Ab

2 opmerkingen:

  1. Bart, omdat je de HTML-code hebt verboden in een blogpost, kan ik geen zinnige bijdrage leveren.
    Kun je dat even veranderen in jouw "instellingen"?

    BeantwoordenVerwijderen